My Hug-Collecting Day

My Hug-Collecting Day : Ang Huling Pagsasama'sama sa Room E-301

"Time moves swiftly, especially when we enjoy it. And before we know it, we have to say goodbye, in order to start a new beginning."

March 26, 2009; Thursday

Last day.

Nagising aco ng maaga dahil balak cong maagang pumasok. Whoo, 10:30am aco nagising! That's a feat for me, considering that we only have afternoon classes.

Pero ayun, ang usapang pagpasok ng 11:00, naging 12:30. Ano ba namang aasahan nio sa'ken?

Pero pagdating co dun, kaunti pa rin ang mga tao. Siguro wala pang sampu. Mamaya pa siguro magdadatingan.

Room E-301. Ang room na sampung buwan din naming ginamit. Mami'miss ko ang mga alaalang nabuo sa loob ng silig na ito. ;'[

Ang kalat ng room. Labu'labo na ang mga upuan e!

View sa labas ng room. Tsk, tsk. Bintana pa lang, parang sinalanta na. Sino bang mai gawa ng basag nian? Si Patriarca ba?

I feel like crying. This is our last day in this room as a Stevenson. And when I looked around, it seemed... different. The decorations are gone, the sunshine coming inside the room because of the now bare window, the chairs in messy positions.

Oo, makalat nga ang classroom namen dati pa lang. But this messiness is different.

It's because classes will soon be over.

Nostalgia takes over me. Matatapos na ba talaga? Hindi co matanggap. And funny, I could feel this strange pain in my chest.

But this isn't the time for this kind of stuff. I don't want to ruin the last moments.

So sinulit co na ang pakikipag'bonding. Super kwentuhan nga tungkol sa TV5 e. Whoo! Mga ka'shake! TV5 NA KAME!!

Grabe nga e, hibang na hibang sila sa SA (Special A). Nako, ang dame co nang nahuhumaling dun. Pero di co talaga siya magustuhan e. @____@

Maya-maya, kinuha na rin ni Andrade yung laptop. Mai presentation daw kase. Siguro mga pictures ng Stevenson.

Ang presentation na pinakita e collection ng pictures namen simula nugn June. Bawat isa e meron dahil alphabetical order; meron ding mga group pictures at stolen shots. Sheda, nilagay pa yung isa cong mejo stolen shots na muka acong aso! Sama!

Yung mga kanta nga e parang tanga lang. Batang-bata ka pa, tapos yung "Tatanda, at lilipas din ako.." Adik nga e.

Sumisigaw din kame ng WcDo kada pinapakita yung picture nia. Na halos karamihan e katabi si Jayson, kaya siya nga daw si Jollibee.

Pero habang pinapanuod co yun, habang nakikita co yung mga pictures namen na nagpapakita kung anong klaseng taon ang nangyari sa third year life namen, di co maiwasang matawa... at malungkot.

Sheesh. I hate this feeling. Masayang balikan ang mga alaala, pero ang nakakalungkot ay babalikan mo ito sa mga panahong may matatapos na, babalikan mo ito kase baka wala ka nang pagkakataong balikan pa itong muli. Habang nakikita co yung mga pictures namen, mga kahit nagtatawanan kame at nag'aasaran sa mga kaitsurahan, alam cong pare'pareho kami ng nararamdaman.

At eto na naman, I could feel the strange pain again in my chest. And the invisible hole in it started to grow larger.

Pagkatapos ng presentation, nagpatugtog na lang. At yari, nandian si Bro. Ador. Lagot. Hulasan ang mga tao e; kanya'kanyang upo. Pinag'evaluate kame ng mga teachers.

Haha. Kay Ms. Noleal aco. Buti na lang lumipat aco sa tabi ni Apple. Nilagai co talaga dun na hindi siya marunong dumisiplina ng estudyante at kinakaya'kaya lang siya, at wala talaga kameng natutunan sa kanya. Haha. Ang bad co. E totoo naman e. Saka di naman masyadong brutal ang words na ginamit co.

I started collecting hugs after that. Alam co lahat ng babae e nayakap co. At eto, nalulungkot na naman aco habang niyayakap co sila.

The hole in my chest becomes larger and larger, tearing it to pieces.

Last day na namin itong magkakasama'sama sa room. At ang sakit. Ang sakit na maghihiwalay'hiwalay na kami. Nagyon pa naman masaya na acong kasama sila, nasasanay na acong sila ang nakikita.

Pero ano bang magagawa co? Hindi naman puedeng masunod ang mga gusto mo. At lahat ng bagay ay nagtatapos. Kailangan 'yon, kailangang magtapos ang mga bagay upang makapagsimulang muli.

Nayakap co na ang halos lahat ng mga babae. Teary-eyed na aco, pero pinipigilan co lang. Ayokong umiyak. Ayokong magpakitang nalulungkot aco. I tried to hold the tears until I can.

Niyakap co din ang ibang boys na naging ka'close co tulad ni Manza at Jaynard.

At nilapitan co si Jayson.

"O ano, galit ka na naman ba sa'ken?" tanong co sa kanya.

"Hinde ah."

"Nako, kakabati lang natin e magkaka'away na naman tayo."

"Hinde, hinde nga aco galit. (Pero mukang asar yata) [...] Pa'no naman kase, tumawag ka sa bahay e tulog na aco nun!"

Tulog ah.

"Tulog? Sus. If I know, nagga'Grand Chase ka pa nun!"

At nakipagbangayan na naman aco.

Yayakapin co sana siya pero ayaw nia. Ang daya. Di huwag. Hmpft.

Niyakap co pa ang iba. Embracing them tightly as I can. I still don't want to let go. I hate this part. I hate letting go to the precious things I've learned to love. But I have to. I have no choice. Why am I feeling such strange pain? OA co naman. Pero I can really feel it. I can feel the pain.

And the tears I was trying to hold back were stubborn. I could feel the stinging feeling in my eyes. And before I knew it, umiiyak na aco.

I hugged Apple, trying to conceal the tears. But they noticed. And the tears kept on coming. I continue to cry as if there's no tomorrow.

And the hole grew rapidly, eating my heart up. The piercing pain becomes more and more pronounced. I could feel it, and it hurts. It hurts like hell. Damn, I'm so stupid for letting the tears flow but I cannot stop. I was too painful.

Siguro nga OA lang aco, siguro nga masyado lang talaga acong pathetic. But the tears just came; I didn't summoned them.

Ganito talaga kapag matatapos na ang isang masayang kabanata sa buhay mo.

How many times had I experienced departure, endings? Many, many times already. And each time I have to let go, the same feeling comes. But still, I'm not used with that feeling; I still don't want to deal with them. I hate this, I hate it.

Akala pa nila si Jayson ang dahilan ng pag'iyak co. Duh. Adik ah. Kaya sinisisi pa nila si Jayson.

"Ikaw kase Jayson e, di mo niyakap!"

I want to roll my eyes at that moment.

Niyakap tuloi aco ni Jayson habang nakatalikod aco. Nakayakap din kase aco kay Apple e.

Niyakap co din pati si Andrade, kahit inasar co siyang basa na naman siya at parang nilabhan ang damit.

Nakita co na lang, pati si Balanoshi at Jaynard ay nahawa na sa kaartehan co.

Bagong iyak. Am'panget co.

Ang arte co noh? Di kase talaga mapigilan e.

Muka nga acong tanga, natawa aco habang naiyak. Natatawa kase aco sa sarili co dahil nakakatawa naman talaga. Pati nga yung pader sa mai electric fan e niyakap co e. Dumating na rin si Sir. Nag'usap-usap tungkol sa swimming. At ayun, kasama na si Jaynard. At si Jayson ay hindi pa rin. Nako.

Nakita rin ng iba na naiyak na nga co. Ayun, natatawa sa'ken. Hay.

Bago umalis, niyakap co rin si Sir. At sabe ni Sir, "May bukas pa."

Syempre, iba na ang bukas.

Today is my Hug-Collecting Day.

At nung niyakap co si Sir, naiiyak na naman aco. Tumahan na aco e. Kaya ayun, inasar nila aco ng, "IYAKIN! IYAKIN!"

Natatawa na lang aco. Okay lang, totoo naman e.

Nakita pa nila MacMac at Olid na naiyak aco. Nabanggit co na gusto cong kunin yung pangalan ng Stevenson na laminated sa labas. At kinuha nga! Haha. Sssh. Wag kayong maingay na nasa akin ah. Sa'tin-sa'tin lang to!


Thank you Olid sa pagkuha. Wag kayo maingay ah. Basta, ebindesya, ikaw ang kumuha.

Nung uwian, sinamahan namen si Apple bumili ng ulam nila at bumili ng pangkulai sa buhok. Pati nga aco ibinili e. Kulay red. Tapos nag'7-11 muna kame. Libre ni Manza dahil may gift check siyang P100. Ineksakto nga namin e. Dumating din yung iba, pagkatapos ay nagkakayayaan silang mag'SM.

Ang saya ng araw na ito pero ang lungkot din. This is our last day together. I feel sorry for the things I wasn't able to do, but I don't regret anything. Even they caused me pain.